Onze eerste progeriabijeenkomst in 2005… Laat in de avond kwamen we aan in Izmir na een lange en vermoeiende reis… Op weg naar onze hotelkamer stond jij daar… in de lift! Met een stralende blik in je ogen keek je ons aan… Een warmer welkom konden we ons juist op dat moment niet wensen! In de dagen erna maakten we ook kennis met jouw opa en oma, twee zeer hartelijke en plezierige persoonlijkheden waarbij het feit dat we elkaars taal niet spraken totaal niet van belang was. In 2008 en 2009 troffen we elkaar weer en je was nog altijd die vrolijke jongen van toen destijds in jouw thuisland Turkije. Mehmet-Ali, dank je wel voor wie je was. We zullen je missen!
