Lieve Burçu, ruim twee jaar geleden hebben we je mogen ontmoeten tijdens een progeriabijeenkomst in jouw geboorteland Turkije. Als ouders werden we tijdens deze bijeenkomst meer dan ooit geconfronteerd met de gevolgen van Progeria. Echter niet speciaal die herinnering, maar bovenal jouw optimisme, jouw vriendelijkheid en je stralende lach zijn ons sindsdien bij gebleven. Ookal konden we elkaars taal niet verstaan, we zijn erg dankbaar dat we je hebben gekend. Onze bewondering voor jou zal altijd blijven bestaan. Jammer genoeg hebben we het door jou geschreven boek nooit kunnen bemachtigen. Hieruit zou vast nogmaals hebben gebleken hoe moedig jij je lot hebt gestreden. Dag Burçu, rust zacht…
