Vandaag mocht Bjorn voor een botscan naar de afdeling Nucleaire Geneeskunde van UMC St. Radboud in Nijmegen. Feitelijk werden we hier vorige week al verwacht, doch daarvan waren wij helemaal niet op de hoogte gebracht. Zoals meestal op donderdagochtend was het ook dit keer beredruk bij het Radboud. Hoewel de borden al aangaven dat de parkeergarage vol was waagden we er toch maar een rondje op van 0 naar -3 en weer naar buiten. Helaas… Uiteindelijk vonden we een toch nog best dure parkeerplek (€ 1,40 per uur) op een voor mama redelijke loopafstand van het ziekenhuis. Aanvankelijk zat Bjorn in de buggy en liep Sieta huilend ernaast. Toen dus maar Bjorn op de schouders en Sieta in de buggy. Gelukkig waren we ruim op tijd, dus viel de stress tijdens deze heuvelachtige wandeling nog enigszins mee. In de wachtkamer vermaakte Bjorn zich met zijn Ninento (weliswaar zonder geluid), terwijl Sieta alvast haar broodtrommeltje leeg at. De botscan, waarbij de botdichtheid werd gemeten, viel erg mee. Het kostte Bjorn weinig moeite de benodigde tijd stil te blijven liggen onder dit toch wel zeer echt op een normaal scanapparaat gelijkende machine. Nu is het wachten op de uitslag, waarna eventueel bekeken gaat worden of de botstructuur middels medicatie verbeterd kan worden. Dit om de kans op ernstige fracturen zoals afgelopen jaar voor zover mogelijk te beperken. Nog maar net terug op school maakte Bjorn tijdens het spelen alweer een val op het schoolplein. Oei, dat was schrikken! Hij kwam er dit keer met een bloedneus en wat schrammen vanaf. Gelukkig… Tsja, in hoeverre kunnen we risico’s als deze inperken, zonder hem daarbij zijn kwaliteit van leven te ontnemen…? Het blijft een dubbeltje op z’n kant…
