Pasgeleden werden we op een avond zomaar opeens gebeld door de vader van Mats, één van de drie belgische progeriapatiëntjes. Hij nodigde ons uit voor een informele samenkomst met de andere progeriafamilies in België. Toch wel wat geschrokken, maar zeker ook blij met dit telefoontje, besloten we op deze uitnodiging in te gaan. Hoewel we gastvrij werden ontvangen voelden we ons op deze dag nog wel wat onwennig in dit gezelschap. Echt diepgaande gesprekken hebben we, mede gezien de aanwezigheid van onze kinderen, dan ook niet gevoerd.
